een muur van water

Lieve allemaal,

Eerst onze grote dank aan iedereen die met ons heeft meegeleefd. Indrukwekkend om jullie reactie op onze site te lezen.

Dan nu een kort het verhaal van de laatste dagen.

's-Morgens 27 december zijn we rond 9 uur gaan ontbijten bij een strandtentje vlak naast onze quest house kamer. Het strand is daar erg kort, slechts 2 meter en daarachter het open, kleine restaurantje waar we zaten te ontbijten.

Alles leek een perfect normale ochtend, blauwe lucht, kalme zee, Unawatuna was langzaam aan het ontwaken.

Plots sloeg er een grotere dan normale golf over de 2 meter strand voor ons, onze voeten werden er bijna nat van, want zelf zaten we aan een tafel nog geen 3 meter van de zee. Een tweede golf kwam nog verder, bijna het restaurant in. We waren verbaasd waarom er ineens 2 van die gezwolle golven waren, de branding was namelijk normaal erg rustig omdat het beschut ligt achter een koraalrif in de baai.

We zijn opgestaan en iets dieper het restaurant ingelopen om geen natte voeten te krijgen. De derde golf was echter al onderweg en sloeg een 30 centimeter water door het hele restaurant heen. We zijn toen gelijk helemaal naar achteren gelopen en stonden op het punt om het restaurant aan de achterkant te verlaten. Dat lukte echter al niet meer omdat de vierde golf reeds een meter of 2 water door het restaurant heen veegden. Deze golf sloeg ons dan ook tegen de grond en we verloren onze brillen en liepen wat schrammen op. Na te zijn opgekrabbeld stonden we inmiddels in een halve meter water.

Gelukkig was er direct achter het restaurant een gasthuis van 2 verdiepingen. Met veel moeite zijn we de trap op geklauterd waarbij Anke een aantal diepe snijwonden in haar voet op liep.

Net op tijd waren we op de eerste etage, want een seconde of twee erna kwam de 5de of 6de golf en dat was een muur van 4 meter hoog water van enkele honderden meter lang. Met een grof geweld en een enorm lawaai drukte deze muur van water zich over het strand en tot ver daar achter.

We zijn doorgelopen naar de tweede etage want de eerste etage stond al snel ook onder water.

Na een kwartier begon het water zich terug te trekken, zelfs zover dat de baai voor ons bijna totaal leeg bleek te lopen, veel koraal zag je boven het water uitsteken.

Het was echter niet voor lang omdat een tweede grote vloedgolf, weer van een meter of 4 hoog zich opnieuw op het strand en het land erachter stortte.

Een nachtmerrie. Veel mensen lagen nog te slapen in hun kamer op de begaande grond in de verschillende gasthuizen, ook waren er die morgen al verschillende mensen, hele gezinnen op het strand of aan het ontbijten.

Nadat de tweede golf zich terug trok hebben we een uur gewacht of er nog een derde kwam. Toen dat niet gebeurde zijn we naar onze kamer van het gasthuis gelopen om onze spullen te halen. Helaas er was niets meer, de gehele achtermuur was weggeslagen en alles weggespoeld.

Met wat we hadden toen snel meer het binnenland ingelopen en na een paar honderd meter bij een hotel op een rots beland. Daar opgevangen door een Australisch gezien die er een kamer had.

De uren erna kwamen totaal zo'n 150 europeanen het hotel complex op.

Na een paar uur zijn we met een aantal terug gegaan richting het strand om naar mensen, lijken en eten en drinken te zoeken.

In de directe omgeving bleken er van de touristen twee baby's en 3 volwassen mensen te zijn verdronken. Iedereen was erg verslagen.

De verliezen onder de lokale bevolking waren nog veel groter, echt in de tientallen, en dat slecht in onze directe omgeving van een paar honderd meter bij een paar honderd meter.

De volgende dagen hebben we in een enorme solidariteit met de andere Europeanen en een aantal lokalen een soort kamp opgezet.

Lijken begraven, contact proberen op te zoeken met de buitenwereld, eten en drinken verzamelen, gewonden en zieken verzorgen etc.

Gelukkig konden wij al snel via een Engelse jongen zijn mobiele een groot aantal telefoonnummers doorbellen naar Engeland, waarna ze daar iedereen op hoogte konden stellen. Zo hebben ook Theo en Herma het bericht van ons overleven kunnen vernemen na het telefoontje uit Engeland.

De twee dagen en nachten hebben een enorme indruk achter gelaten. Niet alleen door de ellende die we hebben gezien, maar ook door enorme kracht die we als groep Europeanen hebben laten zien. Iedereen heeft een steentje bijgedragen en ervoor gezorgt dat we de twee dagen en nachten voor onze evacuatie goed zijn doorgekomen.

De evacuatie is uiteindelijk door een daadkrachtige Britse ambassade geregeld. Vrij snel zijn de zwaar gewonden met een helicopter in veiligheid gebracht en zijn er de derde dag auto's en bussen geregeld.

Anke en ik zijn samen met twee britten in een jeep naar Colombo vervoerd, andere zijn per bus naar een militair vliegveld gebracht en vervolgens naar Engelse basissen in het Midden Oosten gebracht.

Grote klasse.

In Colombo aangekomen zijn we op dezelfde avond nog richting Singapore gevlogen. Maar eerst hebben Franse artsen (artsen zonder grenzen)Anke's voet verzorgt. Fantastisch dat deze groep artsen in een hotel in Colombo directe hulp bood.

En de Nederlandse ambassade?, deze blonk uit in afwezigheid, er was zelfs niemand om het Nederlandse gezin op te vangen die een kind van 18 maanden had verloren. Niemand om ons te interviewen over de vele nog steeds vermisten.

Na Singapore zijn de de nacht erop, de 30ste uiteindelijk gezond en wel in Amsterdam aangekomen.

tot slot:

We hopen als laatste dat ook het familielid van Loeki, Simon en Devon in Thailand veilig blijkt, onze gedachten zijn bij jullie en we bellen binnen een paar dagen.

Veel liefs, Anke en Arno